50'ye 1 kala / 2...

Defalarca diyet yapıp kilo verdim ve sonra da aldım dedim ya, beni en çok üzen al-ver-al maceram da işte son yolculuğumdaki o 30 kilonun gidişi ve geri dönüşü oldu.

Sibel Can'ın bir dönem her albüm çıkarışında yaşadığı gibi bir şeydi benimki de. Önemli bir gün için veriliyordu kilolar. Zayıflayınca övgü sözleri kabul ediliyor ama o gün geçip de hayat kaldığı yerden devam etmeye başlayınca, benim de yeme-içme veya spor ile ilgili "eski" alışkanlıklarım geri geliyordu, doğal olarak kilolar da... Bu yaşadığım iniş çıkışların tamamı, çocuklarımı büyütmek için evde olduğum, çalışmadığım süreçteydi. Yani geri gelen kiloların üzüntüsünü evimde tek başıma yaşayabiliyordum, başımı kuma gömmek daha kolaydı.



Ama 2 sene evvel, iş hayatındaydım, "değişimim"e çok daha fazla göz şahit oldu. Çok fazla insandan gururumu okşayıcı sözler duydum. "Ne yaptın böyle?" sorularına elimden geldiğince cevap vermek çok keyifliydi. Öyle ya; ben sorunu çözmüştüm ve artık "bilirkişi" olarak yardım isteyenlere yaptıklarımı anlatarak, kendimce yanlışlarını anlamalarını sağlamaya çalışıyordum! Arada birkaç kilo geri geliyordu ama hemen veriyordum tekrar. Ne zaman hepsi geri geldi, neden hiçbir şey yapamadım; bilmiyorum. Kilo mücadelemdeki başarısızlığımı, istikrarsızlığımı gözler önünde yaşamak; işte bu beni çok mutsuz etti. Kıyafetlerimin neredeyse tamamını daralttığım için giyecek bir şey bulamamak, yeniden büyük beden kıyafetler satın almak zorunda kalmak ve "örtünmeye çalışmak"! Ruhuma çok kötü gelen bu sürecin, beden sağlığıma yansımasını söylemiyorum bile...

Geldiğim noktada kesin olarak emin oldum ki; istediğim kıyafeti giymenin keyfi, yediğim en lezzetli yemeğin hazzından kat be kat fazlaydı benim için. Merdiven çıkmak, biraz yüksekçe bir minibüse binmek eziyet olmamalıydı daha bu yaşta! Bunun için de ne yapıp edecek ve bir kez daha yollara düşecek; 50 yaşıma, sağlıklı ve olabildiğince fit girecektim. İlk defa kendim için yapacaktım, her ne yapacaksam...

(arkası yarın...)